Aurelius Augustinus (354-430) Kuzeybatı Afrika’da Roma İmparatorluğuna bağlı bir kent olan Thagaste’de (bugünkü Cezayir) doğdu. Babası Romalı subay ve pagan, annesi ise bir Hıristiyan’dı. Büyük Hıristiyan filozofların ilkidir ve kendisinden yaklaşık sekiz yüzyıl sonra doğacak olan Thomas Aquinas’la birlikte Hıristiyan dünyasının en etkili düşünürü olmuştur. Arayış içinde geçen gençliği sırasında ilk kez Cicero’nun Hortensius’unu okuyunca felsefeye merak saldı. Bir aralık o dönem Romalı gençler arasında popüler olan Mani dinine (maniheizm) ilgi gösterdi. Sonra bundan ayrılıp şüpheciliği benimsedi. Platonun, özellikle de Plotinos’un yazdıklarını okuyunca ise fikirleri değişti. Bundan sonra Platon felsefesi ve Yeni-Platoncu öğretinin üzerindeki etkileri ömrü boyunca sürmüştür. Sonunda 387 yılında Milano Piskoposu Ambrosius’un etki ve aracılığıyla Hıristiyan oldu. Kilise hizmetine girip piskoposluğa kadar yükseldi. Ömrünün sonuna kadar Hıristiyanlığın birliği için uğraştı ve ömrünün sonuna kadar sapkın (heretik) öğretilere karşı (Pelagiamisme, maniheizme ve şüpheciliğe karşı) büyük bir tutku ile savaştı. Yazdığı pek çok önemli eser içinde en ünlüleri “De Civitate Dei” (“Tanrı Devleti üzerine”) ve otobiyografisi olan “Confessiones” (“İtiraflar”)’dir. Augustinus, Ortaçağ Hıristiyan Kültürünün gerçek öğretmenidir. Felsefesi, Ortaçağ Hıristiyan Felsefesinin çıkışnoktası ve temelidir. Sapkın öğretileri tanımlama çabası içinde aslında Ortodoks Hırıistiyanlığın tanımını da ortaya çıkarmıştır. Onun öğretisi, bu yüzden genellikle, Hıristiyan Kilisesinin felsefesi olarak tanımlanır.