Aristoteles’in fiziğine göre, doğa özce birbirinden ayrılan iki kısıma bölünür: Gökyüzü dünyası ile yeryüzü dünyasına (diğer bir değişle, ay üstü dünya ile ay altı dünyaya). Gökyüzü dünyasında başlangıçları ile bitimleri olmayan düzgün daire hareketleri vardır; bunlar başlamaları için dışarıdan itilmeye muhtaç olmadıkları gibi, sona da ermezler. Buna karşılık yeryüzündeki hareketler doğru çizgi biçimindedirler; dışarıdan bir itilme ile başlarlar ve bir zaman sonra kendiliklerinden bitip dururlar. Aristoteles’in fiziğini anlayabilmek için, onun metafiziğinin temel ilkelerini de bilmek gereklidir. Özellikle varoluşun temel ilkelerini anlatan 4 neden (maddi, biçimsel, hareket ettirici ve ereksel nedenler) öğretisinin anlaşılması önemlidir. Yine hareket ya da değişime verdiği isim olan kinesis kavramı da fiziğinde önemli bir yer tutar. Aristoteles fiziği, Ortaçağ boyunca, Batı Hıristiyan dünyasını etkisi altında tutmuştur. Bu etki ancak Ortaçağ’ın sonları ve Rönesans dönemindeki astronomik gözlemlere dayalı yeni fikirler ile kırılmaya başlanmıştır. Aristoteles bu konuyu esas olarak Fizik isimli kitabında işler.